GÜNEŞ TOPLA BENİM İÇİN

Bir olimpiyat maçına daha gideceğiz Trabzonspor’un ve Trabzon’un İstanbullu sürgün çocukları olarak…

Bu satırları yazdığım saatlerde hava zifir karanlık.
Yağmur az da olsa memleketin toprak kokusunu taşıyor.

Dünya toz duman; her ülke kendi çıkarı için gizlice ve riyakarca iki yüzlü ticaret savaşları,
ekonomi devrimleri yapıyorlar başkalarının anavatanında…

Ülke toz toprak…
Her gün şehit haberi alıyoruz. Kan ağlıyor yüreğimiz.
Ciğerimizin soğumasına fırsat vermiyor hain nişangahlar aynasında can veren Mehmetçik…
Kaçakçıların üzerine bombalar yağıyor;
Ayağına savcı-hakim gönderip affettiğimiz hainlere niyet cehennemin kurbanları oluyorlar,
kimi masum, kimi değil…

Adı düşmana korku salan, Çanakkale’de eti ile çeliğe direnen;
yüreğini anavatana siper eden ordumun baş komutanı tutuklu…

Suçu kesinleşmiş hırsızlar, kiralık katiller affedildi dışarıda…
Bu ortamda spor camiasının da pûr-u pak olamsını beklemiyoruz zaten.

Hırsızın derdine düşmüş herkes!
Mazlumun sahibi yok…
– “Bu sefercik” affedelim bir daha yapmaz abisi…
– “Kişilerin kabahatini camialar ödemesin canım” cılar sarmış her tarafı.
Medya zaten koro halinde.
Herkes olması gerekenin nasıl olacağını değil,
olması gerekeni nasıl oldurulmayacağı üzerine kafa patlatıyor.

Bu karanlık gecenin sabahında aydınlık yüzlü, idealist ve savaşçı bir adam er meydanına çıkacak.
3000 yıllık İstanbul bir Şövalyeye daha ev sahipliği yapacak.
Kendi gibi çocuklarıyla,
bu karanlık ve kirli arenada tertemiz bir mücadelenin komutanı yarın İstanbul’da olacak.
Belki kazanacak; belki kaybedecek ama temiz olacak…
Ben de onun ve çocuklarının yanında olacağım.
Bu pislik çukuru içindeki duruşlarını puan tablosundaki yerlerinin üzerinde tutacak,
Tribündeki yerimi alacağım!
Bir umut güneş açacak…
Bir umut bu toprakların çocukları Güneş gibi hocaların kılavuzluğunda
yine güneş toplayacak…
Bir umut yarın daha aydınlık olacak!..

Karanlıkların, kötülüklerin ve adaletsizliğin karşısında olmak için!
Vazgeçmediğini göstermek için sen de gel!
Muhakkak gel!..