Öylesine bir gün, hava hafiften kapalı ve yağmur yağacak gibi duruyor. Sırf değişiklik olsun diye bazı şeyleri değiştirmeye başlamak istiyor insan… Ama futbol denilen kansere bulaştıktan sonra yaşamın artık eskisi gibi olmayacağını nerden bilebilirdik? Hayatımızın en önemliler listesinin başına Trabzonspor’u yazdıktan sonra, ömrümüzden çalınan her dakika, her anı ve saçımıza düşen beyazların sebebi olacağını nerden tahmin edebilirdik? Avni Aker’e her çıktığında yüreğimizdeki çocuk sevincinin, gözbebeklerimizde pırıltının, yüreğimizdeki titreyen heyecanların, her maç kazanalım diye yaptığımız totemlerin bilmiyorum farkında mısınız?
*
İki kelimeyi söylerken boğazım düğümlendi. “Şampiyon Trabzonspor” diyebilmek için okul yıllarında hep tuttuğum takımı gizledim. Kompozisyon ödevlerimiz olurdu, hatta dönem ödevleri verilirdi. Şimdilerde teknolojiden faydalanıyoruz, o zamanlar ansiklopediler kurcalardık. Hep “Şampiyon Trabzonspor” temalı bir kompozisyon yazmak istedim ya da dönem ödevim “Trabzonspor’un Şampiyonluğu” olsun istedim. Çünkü ben ne zaman “Şampiyon Trabzonspor” demeye kalksam, kötü adamların sadece Yeşilçam’ın siyah beyaz sahnelerinde olmadığını anladım.
Her sene ertelerdim ümidimi, bir sonraki sene derdim. Oysa ben rüyalarında Süpermen olmayı, Örümcek adam olmayı görmedim. Kimse Trabzonspor ile bağımın ne denli sıkı olduğunu bilmedi. Televizyonlarda görmeye alıştığım şampiyonluk gösterileri kabusum olurdu. Adını bile söyleyemediğim futbolcular deliler gibi sevinirdi.
Hızlı adımlarla büyümeye başlamıştım. Babamın ben küçükken aldığı Trabzonspor formasını giydiğim gün çocuksu heyecanı anlatabilsem, bu yazı bir romana dönüşürdü. Ama heyecandan olsa gerek, sendeledim. Çünkü o gün o formayı giydiğimde ne yaptığımı pek hatırlamıyorum.
* * *
Büyüdüm artık. Sonbaharı bir omzumda, ilkbaharı diğer omzumda taşırım yürümeye başladığımda.. Geçip giden günlerle beraber bende değiştim. Trabzonspor’un hayatıma girmesiyle kelime dağarcığımın daraldığını gördüm. Uzun cümleleri artık tek nefeste söyleyemiyorum. Ama ben; geçen sene onu şampiyon olmuşken gördüm. Kalın bir roman, taptaze bir hikaye yazılmıştı. Kendimi topladım; şampiyon Trabzonspor dedim. Yeşilçam’ın siyah beyaz kötü figüranları kirletti yine futbol dünyasını…
Kaç tane çocuğun hayali kahramanı olan Trabzonspor birden kabusa dönüştü. İki kelimeyi şimdi onlar söyleyemiyor. İki dize değil, iki satır değil sadece iki cümle…
*
Ama ben; dün Trabzonspor’u yine sahada gördüm. Şampiyon bir takımı izlermiş gibi izledim. Gol sevinçlerinde yine en öndeydim, ne yaptığımı tam olarak hatırlamıyorum. Sarmaş dolaş oluyorum gol anlarında… Kısa kesmişliği pek beceremem ama yine uzatmak istemiyorum.
Kim bilir bir gün çocuk yaştaki Trabzonspor taraftarları okur bu satırlarımı…
Neyse,
kısa keseceğim…
çocukken iki kelimeyi söyleyememiştim;
şimdi bağırıyorum,
“Şampiyon Trabzonspor”
Garrincha
bir garip futbol aşığı