Çok uzun yıllar olmuştu takımı Avrupa arenasında seyretmeyeli. Ben bir genç Trabzonsporlu olarak şanslıydım ama gençliğinde Trabzonspor’u Avrupa’da seyretme şansına hiç sahip olamamış olanlarımız vardı. Büyük bir hasret giderdik hep beraber. Yaşlısı maziyi, genci ise hayallerini tekrar hatırladı. Sanırım bu sayede küçük yüreklerine büyük bir aşk sığdırmaya çalışan kardeşlerimiz, Trabzonspor’un ne olduğunu şimdiki yaşlarından tecrübe edebildi. Onlar da şanslıydılar; çünkü ”başarının her şey olduğu sanılan” bu ülkede, Trabzonspor’un başarısız olduğunu düşünüp küçük yaşta İstanbul’a hayran olan o kadar çok küçük hemşerileri vardı ki önceleri…Onlar en azından başarının ne olduğunu değil, aynı zamanda nasıl kazanıldığına da şahit oldular.
Şubat ayını Avrupa liglerinde görmek…Üstelik arap saçı bir lig düzeninde iken Şubat’a kadar gelebilmek bir başarıdır. Fakat şu da bir gerçektir ki, bu takım Şubat’tan öteye de gidebilirdi. Mart’ı, kim bilir Nisan’ı da görebilirdi… Sanırım hepimiz bu noktada en büyük hatanın yönetim zafiyetinden kaynaklandığında da hemfikirizdir. Keşkeleri sevmesek de bu durumda keşke demeden kendimizi alamıyoruz. Eksik olan noktalar görmezden gelinince, Şubat’tan öteye gidemedik…Olsun, yaşlısı maziyi, genci hayalleri, küçüğü heyecanını inanıyorum ki önümüzdeki yıllarda çok da uzun süre beklemeden Şubat’a, Mart’a kim bilir belki de Nisan’a taşıyacak…
Şubat’ı gördüğümüz bir diğer nokta da, malum şike süreci. Binlerce satır ve bu binlerce satırın yer aldığı yüzlerce sayfanın oluşturduğu bir iddianamenin bile sonuçlandıramadığı bir şike davası sanırım ancak bizim gibi ülkelerde olabilir. Dünyadaki spor hukukçuları eminim ki önümüzdeki yıllarda bu iddianameyi öğrencilerine en iyi örnek diye sunacakken, bir ülkenin sözde spor adamlarının rantlarını koruma hevesi ancak böyle bir ülkede olabilir…
Her zaman eşsiz bir millet olduğumuzu söyledik durduk, bu da eşsiz bir millet oluşumuzun en büyük ispatıdır. Benzemez kimse bize. Çünkü biz iki zıt durumda bile Şubat’ı gördük…
Saygılar.