Özlendikçe büyüyen en güzel hayal.
Karadeniz’in kıyısından gelen her yüreğe ilham olur rüzgarı.
İçinde Karadeniz’in fırtınasını saklayarak gelmişti. Hüznü akıp geldiği dağlar kadar büyüktü. Kalbi sevdiği deniz kadar heyecanlı.Kimsenin bilmediği umutları sırtladı geldi uzaklardan. Yitirilenlerin selamıyla gelmişti. Kalbine ateş düşmeden önce sevmeye başlamıştı bu şehri. Küçük dertlerle mutsuz olacak kadar uzun yaşamayacağını biliyordu. O yanaklarındaki pembelik ilham oldu sevdalı yüreklere. Beste beste aktı, ezgilerle büyüdü çalan her telde.
Sevdiğini dünyalara bildirdi. Akan göz yaşı durmadı, sel oldu aktı. Hayde gidelim dedi buralardan cennetten bir ses. Az kaldı geliyorum diye cevap verdi o fırtınanın çocuğuna. Yeşil gözlü, toprak yüzlü, mavi soluklu memleketine hasreti büyüdü günden güne. Gözyaşlarına dayanamayan gök de ağlardı onunla birlikte. Şimdi duvarlar suskun, sesinin karışacağı fırtınanın sesi de yok artık. Gürültüyle boğulan hıçkırıkları kaldı geriye. Gecenin karanlığında çakallar da seslenirdi uzaktan. Yalnız değilsin, bağırıyoruz isyanın bizimle diyerek.
Şimdi rengi soluyor günden güne. Yaprak yaprak dökülmeye başladı umutları. Yağmuru kesildi. Ninnisi sustu kemençenin. İçine sığmayan özlemlerini kimse paylaşmaz oldu. Uyumaya niyetsiz gözleri. Kelimelerin boynu bükük. Saçlarının arasında kayboldu mutluluğun anahtarı.
Kibirden uzak yüreğin herkesi kucaklayan umutların yarım kaldı. Kimse senin insanlığına erişemedi ve kimse senin gördüğün güzellikte göremedi.
Seni rahmetle ve sevgiyle anıyoruz Kazım Koyuncu..