7 Haziran 2011 sabahı adaletin ilk defa Türk futbolunun yakınından geçerken iliklerine kadar indiğine şahit olduk. Oynanan oyunlar, çamurlu suratlar.. Halının altına süpürülmüş pislikleri gördük. Süreç içerisinde kıvıran yazarları, korunan insanları ve ummadığımız demeçleri midemiz bulanarak izledik. Dönem içerisinde o kadar şey yaşadık ki filimi çekilse bir nefeste izleriz, öğreniriz vesselam.
Peki bugün neredeyiz? diye sorucak olursak tam koordinatlarıyla Fenerbahçe’nin çirkin işlerinin ortasında, federasyonun koruma zırhının yırtıldığı noktadan içeriye doğru bakınıyoruz. İçeride gördüğümüz tablo yine öncekiler gibi görmediklerimizden. Tam 550 tane el, kocaman kahkahalar arasında bütçe görüşmelerinin arasına sıkıştırılmış ufacık bir düzeltme yasa var. Hemde kişiye özel, en şıkından. Ki bu ufacık yasa Cumhur’un başkanının ellerinden veto yiyerek geriye, arka bahçeye atılmış olmasına rağmen..
Fenerbahçe’nin gücü, insanların korkuları ve hegemonyası ömürlerinde sanırım bir daha yanyana gelmeyecek büyük bir birlikteliği sağlamıştır. Türkiye’de hep görmeyi umduğumuz, beklediğimiz bu büyük Türkiye tablosunu bu denli elim bir olayda görmek gerçekten iç karartıcı. Eminim ki Türkiye Cumhuriyetinde “sadece şike ve teşvikten” yargılanıp kimsenin minimum 10 sene yatmasını istemez, istememeli ama kimsede aynı kişilerin ellerini kollarını sallayarak sokaklarda cirit atmaya devam etmesini istememekte. Resim bu denli ortada iken hakkı yenenlerin yanında yer almayıpta güce tapmanın manası nedir? Sıcacık cepler mi?
Eminim ki tıpkı dersim olaylarında olduğu gibi, tıpkı 70’lerdeki karanlık gecelerde olduğu gibi bu düzenlenen yasayla dışarıya çıkan insanlar için de uzun yıllar sonra dönemin başbakanları, hükümetleri özür dileyeceklerdir. Umarım tıpkı diğerlerinde olduğu gibi bunda da çok geç kalmayız.
Ve son bir not;
Sonunda televizyon programlarına katılarak kendisi ve kulübümüz hakkındaki asılsız ithamlara en iyi şekilde cevap veren ve yüzümüzü yere eğdirmeyen Sadri Şener’e teşekkürler.
Herkes için adalet!